Nomadisch Mongolië & Oosters Rusland

Achter mij pakt Rianne alweer haar tas in. Vanmiddag hebben we al onze kleding nog even laten wassen voor teveel geld, en nu gaat het gelukkig weer schoon mee naar China. Morgen vertrekken we namelijk vroeg in de ochtend met de trein vanuit Ulaan Bataar naar Datong in China. We verlaten een enorm fascinerend en prachtig land en gaan beginnen aan een twee maanden durende reis door het land van de draak. Ik zit er wel een klein beetje mee dat we Mongolië alweer na 8 dagen moeten verlaten, maar een langer verblijf in Mongolië was financieel niet mogelijk.

Precies een week geleden was dat gevoel wel anders. We waren allebei redelijk opgelucht dat we Rusland inruilden voor het echte Azië. Twee weken lang opgescheept zitten met 80 miljoen Russen die jou liever zien gaan dan komen is geen prettig gevoel. We hebben ons zeker wel vermaakt maar ik zal er zeker niet snel terugkeren. De leukste herinneringen hebben we overgehouden aan het Baikal meer in Listvyanka. Het was een heerlijke bestemming aan een ijskoud meer, dat meer lijkt op een zee. Daarbij hadden we het prima naar onze zin bij de gastvrije Olga in huis. In Irkutsk, onze laatste bestemming in Rusland, hebben we vervolgens  nog een zeer indrukwekkend (gratis) klassiek concert bijgewoond. Stiekem waren we allebei al wel met onze gedachten in Mongolië, want daar hadden we zo ontzettend veel zin aan.

Vooraf in Nederland hadden we al een 6-daagse Nomaden tour geboekt door Centraal Mongolië. Gedurende deze tour bezochten we een aantal nationale parken die allemaal een eigen karakter hebben en sliepen we bij de Nomaden families die her en der verspreid staan in het land. Mongolië is een land waar Nederland 35 keer in past, en het heeft een inwoner aantal van om en nabij 2,5 miljoen inwoners waarvan de helft in de hoofdstad Ulaan Bataar woont. Je kunt je dus voorstellen dat het een land is dat bijna alleen bestaat uit natuur en nauwelijks gevuld is. Hoewel er  wel heel veel dieren (paarden/yaks/koeien/kamelen/geiten/schapen/roofvogels) vrij rondlopen door de eindeloze velden. Mijn camera heeft gedurende de tour bijna alleen maar foto's geschoten met de 'landschap' functie.

De mooiste momenten gedurende de tour waren de keren dat we 's middags aan kwamen bij een nomaden familie en gastvrij werden ontvangen met 'Milk tea' en 'Butter cream'. Ik ga al bijna over m'n nek als ik er aan terug denk. Gelukkig overleefde ik al deze momenten door mijn beste 'ik vind het heerlijk' gezicht te tonen. Op die momenten ontstonden er gesprekken en toonden we wederzijdse interesse naar elkaar. Wanneer we alle lekkernijen zoals gedroogde keiharde kaas, dat leek op pindarotsjes maar smaakte naar koeien stront, en über zure zachte kaas dat rook naar het achterwerk van een geit hadden opgegeten gingen de vrouwen bezig met het voorbereiden van de avond maaltijd (die overigens altijd verrassend lekker waren), en mochten wij of op een paardje rijden, op een kameel door de woestijn draven, hiken door de rotsachtige bergen, of spelletjes spelen met de kinderen. Na het avond eten moesten de koeien dan nog snel even gemolken worden en kropen we daarna onder de dekens. Heerlijk was het overigens om in een Ger (Nomaden tent) te slapen die goed verwarmd was door de kachel die er middenin staat. Wanneer we de volgende ochtend eenmaal ons ontbijt hadden genuttigd reden we snel door naar de volgende plaats van bestemming. Autorijden gaat hier helaas niet zo comfortabel als in Nederland. Er zijn maar een paar verharde wegen, die overigens in slechte staat verkeren, en voor de rest moest je zelf je route bepalen door de lange uitgestrekte velden. Oftewel, we zaten iedere dag een paar uur lang in een gigantisch hobbelende auto en voelden de bulten op ons hoofd steeds groter worden. Rianne heeft er overigens een blauwe elleboog en verrekte schouderspier aan overgehouden. Ik kwam ongeschonden uit de strijd.

Terug in Ulaan Bataar hebben we vandaag de stad verkend. Het is geen bijzonder mooie stad, maar ondanks dat hangt er toch een relaxte sfeer en zijn er veel restaurantjes en gezellige plekken waar je fijn kunt rondhangen. Rianne d'r tas is inmiddels ingepakt en ik ga nu ook maar eens beginnen met die van mij. Morgen vertrekt onze trein alweer om 07:15 uur. 25 uur later komen we aan in Datong. Schijnbaar spreken de Chinezen geen woord Engels en staat alles aangegeven in het Chinese schrift. We zullen zien wat dat voor een situaties gaat opleveren. We hebben er allebei heel veel zin in!