Poepen met een atlas

Al sinds ik zelfstandig op de pot kan zitten ligt er vaak een atlas op mijn schoot. Zo’n atlas houd mij bezig, niet dat ik er pagina’s uitscheur, ik steek er eigenlijk best veel van op. Toen ik nog jong was opende ik vaak de pagina van Overijssel. Ik kon eindeloos lang kijken naar dezelfde pagina zonder dat het begon te vervelen. Later opende ik ook steeds vaker de pagina van Nederland, en als we op vakantie gingen naar Duitsland dan legde ik ook deze pagina voor mij open op schoot. Het enige wat ik deed was kijken. Ik stelde mijzelf dan wel vragen als ‘hoever ligt Berlijn van Oldenzaal af?’, of ‘welke bergen in Nederland zijn hoger dan de Tankenberg?’, of ‘hoe lopen alle wegen nou precies in elkaar over op het Prins Clausplein’. Ik verliet niet eerder de toilet totdat ik alle antwoorden op mijn vragen had gevonden. Naarmate ik ouder werd ontwikkelde ik ook een soort van interesse voor landen die ver van Nederland gelegen zijn. Met name Azië trok mij wel, en misschien in het bijzonder wel het eiland Sumatra. Waarom Sumatra perse in mij opkwam weet ik niet meer exact, maar als er dan een plek moest zijn dat ik echt ver weg vond liggen was het wel Sumatra. Het is overigens niet zo dat ik uren lang bleef kijken naar de kaart van Sumatra, maar dat ik het fascinerend vond kan ik niet ontkennen.

Voordat Rianne en ik begonnen aan deze reis kochten we bij de ANWB een enorme kaart van China. Je kunt je onmogelijk voorstellen hoe verheugd ik was om voor het eerst in mijn leven naar China te gaan, en wanneer ik dan deze kaart open vouwde dan werd ik ziels gelukkig en verloor ik volledig de aandacht voor al het andere om mij heen. Ik keek voortdurend naar allerlei gekke plaatsnamen, hoe de wegen naar deze steden liepen, of er toevallig een treinverbinding was tussen de steden, welke grote kustplaatsen er in China zijn, waar de hoogste bergen zijn, hoe de Chinese muur door China loopt, waar de zijderoute langs liep, en ga zo maar eindeloos door. Dat was nog maar een jaar geleden en nu ligt die kaart veilig opgeborgen in Amersfoort te wachten totdat ik opnieuw van alles wil weten over China. Iets langer geleden kreeg ik een paar atlassen van Marjon die ze had gevonden bij de kringloop in Amersfoort. Hoewel ze niet meer recent waren heb ik er toch uren in zitten kijken, voornamelijk naar de provincie Brabant. Aangezien ik graag fiets, zocht ik toen de tijd allemaal routes uit die gedetailleerd in die Atlas stonden. Ik geloof dat ik de meeste kleine boerenweggetjes wel heb gevonden rondom Breda.

Genoeg over de relatie die ik heb met atlassen, even naar heden. Sumatra, dat ene eiland waar ik sinds kleins af aan altijd al aan heb zitten denken heeft een plek in mijn hart gekregen. Ik vind het beschamend klinken wanneer ik zeg dat we vandaag alweer vertrekken naar Jakarta. Het is zo’n groot eiland en dan verblijf ik er maar 13 dagen! Maar het waren gelukkig wel hele mooie dagen. Sumatra is samen met Borneo het enige eiland waar in het wild nog Orang Oetangs leven, en zoals jullie hebben kunnen lezen hebben wij eerder al op Maleisisch Borneo kunnen aanschouwen hoe deze dieren leven. Maar ik kan je garanderen dat je er geen genoeg van kan krijgen wanneer je ze eenmaal in het wild hebt gezien. Er bestaat persoonlijk voor mij geen fascinerender dier dan de Orang Oetang, want de gelijkenissen tussen mens en deze aap zijn zo groot en bijzonder. Dus wat we deden toen we op Sumatra aankwamen was natuurlijk weer opzoek gaan naar de Orang Oetang.

Dit wat ik nu ga zeggen klinkt misschien wel heel erg achterlijk, maar ik vind het moment waarop je een wilde Orang Oetang ziet vele malen mooier dan wanneer je een prachtige tempel in Laos ziet, of een mooi wit zandstrand in Thailand, of een Chinese muur in China. Er gebeurt ook iets met je zodra je ze boven je ziet hangen in een boom. Ineens word je veel bewuster van dingen en ga je diep nadenken. Zo’n roodharige aap waar er nog maar zo weinig van zijn kunnen je permanent veranderen zodra ze zich voor het eerst laten zien. Ik heb overigens nog niet gezegd dat ze altijd aardig zijn tegenover mensen. Ze kunnen je namelijk de stuipen op het lijf aanjagen, met name de mannetjes zijn hier schijnbaar goed in. Mannetjes leven alleen in de Jungle en kijken vaak de kat uit de boom, maar zodra hem iets niet aanstaat komt hij naar beneden en maakt dan duidelijk dat hij niet gediend is van pottenkijkers. Wanneer de pottenkijkers dan ook nog het lef hebben om terug te komen dan knapt er een ader en komt hij op je af om alle botten in je lichaam te breken. Ze zijn 3x sterker dan een mens en omarmen je volledig zodat je geen kant op kunt, dan trekt hij al zijn spieren in zijn lichaam samen en schreeuw jij het uit van de pijn. Hij laat je verlamd achter en klimt terug in zijn nest waar hij zonder enig medelijden zijn dutje voortzet. Vrees niet, dit hebben wij (nog net) niet meegemaakt, maar wat heb ik hard door die jungle zitten schreeuwen dat Rianne moest rennen voor haar leven. Beangstigend maar een moment dat je je leven lang niet meer zult vergeten.

Gelukkig hangen er niet overal Orang Oetangs in de bomen dus ben je redelijk veilig wanneer je op Sumatra bent. Hoewel veilig, er gebeuren hier veel ernstige natuurrampen. De bekendste van allemaal is ongetwijfeld de Tsunami van 2004 die op veel plekken in Zuid Oost Azie schade heeft aangericht. De mensen die het ergst werden getroffen waren de mensen op Sumatra. Meer dan 130.000 Indonesiërs zijn hierbij om het leven gekomen, dan is 71% van alle slachtoffers. Een recentelijk plaatsgevonden natuur ramp is de uitbarsting van de Sinabung vulkaan. Toen we aankwamen op Sumatra hoorden we dat er die dag opnieuw 14 mensen waren omgekomen door een eruptie van deze vulkaan, dit verklaarde ook waarom wij een paar uur eerder vanuit het vliegtuig een enorme rookwolk zagen hangen boven één bepaalde plek. Vanavond vliegen wij vanaf Padang, de plek waar in 2009 meer dan 1100 mensen gedood werden door een aardbeving en daarnaast alles verwoest werd. Het is een gek idee dat de kans groot is dat hier op ieder willekeurig moment een grote ramp kan plaatsvinden.

Het klinkt wreed, maar Sumatra is vooral bijzonder mooi doordat het op een risicovol aardvlak ligt. Ooit is er hier een super vulkaan geweest die zo groot was dat de krater nu volledig gevuld is met water. Het grootste krater meer ter wereld is momenteel een weergaloos mooie bestemming voor toeristen. Lake Toba, waar de Batak mensen wonen, is hemel op aarde. Een prachtig authentiek Batak huisje huur je voor een prikkie, en zodra je ’s ochtends wakker word is een duik in het kraakheldere meer het eerste wat je doet. Vervolgens geniet je van een traditioneel ontbijt met overheerlijke guacamole dressing terwijl er bijen om je heen vliegen die optimaal aan het profiteren zijn van alle bloeiende bloemen. Hoewel je weet dat Indonesië zo groot is en zoveel te bieden heeft weet je dat je hier niet eeuwig kunt blijven hangen, maar als ik één plek uit moet kiezen waar ik het liefst de laatste jaren van mijn leven wil uitzitten dan is het wel hier.

Maar wie naar Sumatra gaat moet ook ook geduld hebben en zeker om kunnen gaan met lokaal vervoer. Het kan uren duren voordat je weer een plek bereikt waar je als toerist uit de voeten kunt, en de weg die je er voor af moet leggen is helaas niet recht. De bussen denderen door de jungles heen over kronkelende wegen en als je dan eenmaal op de gewenste locatie bent aangekomen is dat een enorme opluchting. Je laat de Batak mensen achter en komt in de wereld waar de Minangkabau leeft. Die winnaars der stieren hebben een prachtige architectuur ontwikkeld en laten dit in overvloed zien. Ze zijn niet alleen gezegend met hun bijzonder inzicht voor design, maar daarnaast leven ze ook nog eens in een gebied dat nog mooier is dan al het andere dat ik tot nu toe in mijn leven heb gezien. Zoiets moet ontdekt worden en dat doe je het beste wanneer je achter op de motor klimt bij je gids. Hij brengt je langs alle mooie mensen die hun kunsten maar al te graag aan je laten zien, en ondertussen op de motor zie je hoe het boerenleven er aan toe gaat op Sumatra. Geloof me, dat is mooier dan een bakstenen stal met koeien en een groot groen weiland ernaast. Dit zijn rijstterrassen die op alle mogelijke manieren zijn gemaakt tussen jungles in. En alles is nog groener dan gras. In de bomen hangen de vliegende honden die angstig de boom uitvliegen als je de rust verstoord, niet dat ik daar een voorstander van ben, maar het is adembenemend mooi als zo’n beest zijn vleugels voor je spreid. Het is letterlijk een hond met vleugels. En als je het plaatje dan compleet wilt maken ga je op het moment dat de zon ondergaat op een plek staan waar je uitzicht hebt over de vallei waarboven de lucht volledig rood kleurt nadat de zon achter de bergen is verdwenen. Plotseling zie je in de verte iets aan komen vliegen, ze komen achter de vulkaan vandaan, en om het plaatje dan helemaal compleet te maken zie je de vliegende honden in grote getale voorbij vliegen. Ik heb in mijn leven nog niet zo vaak het woord ‘fantastisch’ gezegd als op dat moment. Maar wie lang blijft hangen krijgt honger en lege magen worden op Sumatra gevuld met het beste eten verkrijgbaar op deze planeet. Voor minder dan een euro krijg je een bord vol met overheerlijk voedsel voorgeschoteld.

Zoals ik al zei zit Sumatra in mijn hart, en hebben Rianne en ik hier een onvergetelijke tijd gehad. Sinds wij dit jaar waren geland op Borneo heeft de vakantie weer een enorme positieve drive gekregen met iedere dag nieuwe ervaringen. Borneo was onbeschrijfelijk mooi  en Sumatra was niet veel anders. Dit soort plekken geven je het gevoel echt ver weg van huis te zijn, een gevoel dat ik eigenlijk altijd wil hebben wanneer ik op reis ben maar niet altijd heb gehad. Nu gaan we naar Java waar we ongetwijfeld opnieuw ontzettend gaan genieten. 

Tot de volgende keer!