De laatste loodjes wegen het zwaarst

Ik moet nog iets meer dan 100 minuten wachten, want dan staan de foto’s zowel op mijn laptop als op een extra opslag stick. Hoogstwaarschijnlijk het meest waardevolle, op mijn paspoort na, wat ik deze reis bij me draag. De digitale foto’s. Inmiddels ben ik de tel kwijt hoeveel ik er geschoten heb met mijn spiegelreflex maar het komt aardig in de buurt van een dergelijke honderdduizend stuks. Zodra ik volgende week weer thuis ben weet ik wat mij te wachten staat. Misschien niet de leukste bezigheid maar het moet gebeuren, want er moet en zal snel een fotoboek klaar zijn waarin onze mooiste plaatjes in afgedrukt staan. Vol trots kan ik dan laten zien waar we de afgelopen 10 maanden zijn geweest. De laatste pagina van dat boek zal gevuld zijn met afbeeldingen van hoge bergen, want daar hebben we er heel veel van gezien de afgelopen dagen.

Eigenlijk hadden Rianne en ik nu al thuis moeten zitten omdat het geld al op is. Ons reisbudget waar we bijna een jaar voor hebben moeten sparen was na Indonesië toch wel verdwenen. Ik heb er weinig tastbaars voor terug gekregen, maar aangezien ik totaal geen materialist ben geef ik daar vrij weinig om. Dus een terugreis via Nepal moest ondanks de financiële situatie toch gemaakt worden. Nu ik hier op ons kleine hotelkamertje achter mijn laptop zit denk ik terug aan de afgelopen dagen en kan ik wederom tegen mijzelf zeggen; ‘Die paar honderd euro heb je weer uitmuntend weten te besteden Ruud’. Toen we vorige week aankwamen in Kathmandu waren we uiterst verrast over het prachtige straatleven. Waar ik in Indonesië liever alle steden vermijd kan ik in Kathmandu met gemak weken blijven rondhangen, want alles wat er om mij heen gebeurt boeit me. Ik heb mijn camera gedurende de hele dag om mijn nek hangen en vraag dan af en toe aan een voorbijganger ‘Mo foto kisnasaksu?’, waarop het antwoord meestal ‘yes’ is. En als dit dan een prachtplaatje oplevert dan maakt mij dat intens gelukkig. Rianne is overigens nog veel fanatieker in dit soort dingen. Ik maak vaak één of hooguit twee foto’s, Rianne maakt er een half uur durende fotosessie van. Waarschijnlijk is het haar mooie en vriendelijke lach die het fotomodel voldoende geduld bezorgd.

Na een interessant dagje Kathmandu vertrokken we op woensdag naar Syabru Besi vanwaar we de Langtang trekking gingen doen. Met een geleende slaapzak, winterjas en backpack moest dat helemaal goed komen. Alles hadden we van tevoren in de hoofdstad geregeld dus zat Basu, onze gids, die dag bij ons in de bus. Wat we die ochtend nog niet wisten was dat het vandaag de aller ergste busrit van de afgelopen 10 maanden zou worden. Met 50 man in een kleine bus en 20 man op het dak van de bus reden we over smalle bergweggetjes met diepe afgronden. Wanneer we dan in de buurt van een militair checkpoint kwamen moesten alle mensen die op het dak zaten er vanaf en bij de bus in. Aangezien er meer dan 5 militaire checkpoints waren onderweg kun je je ongeveer voorstellen hoe dit geweest moest zijn. Toen we na 10 uur rijden de bus eindelijk voorgoed mochten verlaten moesten we oppassen dat we met onze slippers niet in de plassen groengele kots gingen staan. Volledig gebroken waren we en helemaal niet fit voor de lange wandeling die de dag erna op het programma stond. Maar opgeven deden we zeker niet, dus vertrokken we vroeg in de ochtend in de richting van Langtang. De trekkingroute bracht ons langs prachtige rododendrons die vol in bloei stonden, een wilde gletsjer rivier, en mooie kleine dorpjes bestaande uit lodges en theehuisjes. Maar die nacht ging het mis! We raakten allebei aan de diarree en zagen onze krachten met de minuut minder worden. Het werd een zware dag en het eindpunt van die dag zouden we niet halen. Aan het begin van de kale vallei op 3000 meter hoogte bleven we overnachten, en aangezien Rianne zich minder goed voelde dan ik en het gevoel had dat ze niet snel beter zou worden besloten we om hier twee nachten te blijven. Rianne had op die manier een rustdag en kon met meer kracht weer beginnen aan de terugweg naar Syabru Besi. Op haar rustdag klom ik samen met Basu nog zo’n 600 meter omhoog naar Langtang en verder. Wat ik op die dag zag waren de pieken waarvoor ik naar Nepal ben gekomen. Ik was omringd door de 7000 meter hoge besneeuwde toppen, maar voelde toch een dubbel gevoel. Ondanks dat ik het uitzicht uitmuntend was mistte ik toch Rianne aan mij zij. De weg naar beneden was net zo zwaar als de weg omhoog, maar gelukkig was de busrit terug naar Kathmandu vele malen beter dan een week daarvoor.

En nu zit ik hier op de grond in de kamer en ligt Rianne in bed. Nu kan ik rustig worden in mijn hoofd want het gevoel dat de reis er opzit begint steeds groter te worden. Het einde van iets wat ik in mijn leven niet snel nog eens mee maak. Naast mijn stage in Laos het mooiste wat ik in mijn leven heb gedaan. Ondanks dat ik een jaar lang niet heb gewerkt heb ik toch flink aan mijn Curriculum Vitae kunnen timmeren. Ik wil niets liever dan mijn opgedane kennis en ervaringen delen met zoveel mogelijk mensen. De dingen die wij samen hebben meegemaakt waren fantastisch!

Ik wil via deze weg graag iedereen bedanken die mijn blog heeft gevolgd in de afgelopen tien maanden. In het bijzonder bedank ik de mensen die af en toe een reactie achter lieten op verhalen en foto’s. Ik heb genoten van het schrijven, ik hoop dat jullie er ook van hebben genoten. Ik zal ook nog een paar laatste foto albums uploaden. Zoals ik in mijn vorige verhaal al aangaf komen we maandag 14 april weer in Nederland. Ik hoop iedereen dan weer snel een keer te zien!