'Alles voor de Calorieën'!

Dé lijfspreuk van deze vakantie. Ik kan mij dag één van deze vakantie nog uiterst goed herinneren. Op 9 juni van het afgelopen jaar landden Rianne en ik in Moskou, het officiële startpunt van onze lange reis. Eenmaal door de Russische douane, wat eenvoudiger verliep dan verwacht, verlieten we het vliegveld en liepen we met onze volle bepakking naar het treinstation. Het was hooguit 500 meter lopen maar dat was zwaarder dan verwacht. Mijn backpack die op dat moment zo’n 19 kilo woog was een ware last op mijn rug. Ook de looproute van het metrostation in Moskou naar Galina, de vrouw bij wie we drie nachten logeerden, was uitputtend. Het was warm die dag in Moskou en overal om ons heen hingen witte pluisjes in de lucht die door de wind loskwamen van de bomen. Een bezweet voorhoofd was nou juist niet wat ik nodig had, want nadat we bij één van de hoogste verdiepingen aankwamen van het flatgebouw deed Galina de deur voor ons open en maakte ze kennis met het ongetrainde backpackers duo ‘Rianne en Ruud’ die volledig onder de pluis zaten.’ Alles voor de calorieën!’ zeiden we tegen mekaar, en zo is het tot aan vandaag de dag nog steeds.

De backpack mag dan inmiddels veel lichter geworden zijn, zonder die lijfspreuk zou het allemaal een stuk moeilijker gegaan zijn. Het is haast niet voor te stellen hoeveel duizenden kilometers die backpack af heeft moeten leggen en voortdurend op mijn rug heeft moeten hangen. Honderden bussen, tientallen treinen en boten, acht vluchten inmiddels al, brommers en fietsen. Zo’n backpack is leuk en handig maar naar verloop van tijd ga je je er aan storen. Dan zit er een shampoo fles niet goed dicht, de andere keer gaat er een dure malaria pil kapot, dan wordt hij zeiknat van de regen of ligt hij op de bodem van een bus waarvan de airconditioning lekt, of kruipen er kakkerlakken in. Af en toe hoor ik mijn backpack schreeuwen om een wasbeurt. ‘Nog even volhouden maat!’, denk ik dan maar. Je bent er bijna!!

We zijn er inderdaad bijna. Het heeft lang geduurd maar we weten nu eindelijk wanneer we naar huis gaan. En heel eerlijk gezegd kijken wij daar op dit moment erg naar uit. Dat is voor jullie lezers waarschijnlijk moeilijk voor te stellen, want nu jullie dit verhaal aan het lezen zijn is jullie baas even de deur uit, of heeft je baas je vandaag alweer uitgezwaaid en weet je dat je morgen opnieuw gedag moet zeggen tegen je baas. Wij staan morgen op, nemen een ontbijtje voor onze bungalow, trekken de zwemkleren aan en lopen naar het strand, vanuit het strand lopen we de zee in met ons snorkel outfit aan en zeggen gedag tegen de schildpadden en de duizenden vissen die zich half schuilhouden achter de met regenboogkleuren bedekte koralen. Wat kan het leven toch prachtig zijn op zo´n klein eilandje als Gili Meno! Rianne en ik waren er duidelijk aan toe want Indonesië is mooi maar ook zwaar geweest. Na de Gili eilanden wilden we eigenlijk een 4 daagse bootcruise gaan doen naar Flores, maar omdat we daarna weer 2 dagen terug moeten reizen met de bus hebben we besloten dit maar niet te gaan doen. We laten die backpack liever in de hoek van onze kamer staan en vergeten onze lijfspreuk even.

Mijn vorige verhaal eindigde op Sumatra. Een klein beetje zou ik willen dat dit verhaal daar ook weer zou eindigen want Sumatra missen we enorm. Was het wel verstandig om te beginnen met het goedkope, authentieke, en leuke Sumatra? Hoe kan het dat dit eiland volledig anders is dan de rest van wat we gezien hebben van Indonesië. Java was wat  dat betreft best wel even schrikken. We arriveerden in de poepste stad allertijden, genaamd Jakarta. Alles, maar dan ook echt alles, in deze stad is lelijk en verschrikkelijk ranzig! We verkennen Java vervolgens aan de hand van kleine busjes die al bijna vol zitten zodra alleen wij ingestapt zijn met ons bagage, en dan weet je dat de chauffeur er geen moer om geeft hoe vol zijn busje raakt, zolang er maar geld binnen stroomt. Het gaat traag en het is heel erg akelig. Het maakt reizen wat mij betreft niet meer leuk. En wanneer je dan door hebt dat jij als toerist gigantisch voor de gek word gehouden wat betreft de prijs die jij moet betalen dan raak je er enorm door gefrustreerd. Uiteindelijk kom je altijd wel op de plek uit waar je graag naartoe wilt, maar als je er dan eenmaal bent raak je alweer in paniek omdat je moet denken aan het vervolg van je reis. Java is heel erg mooi zodra je eenmaal op je gewenste bestemming bent, maar daar tussenin wil je niet zijn. Ondanks de vele frustrerende momenten op Java hebben we er leren surfen, zijn we bij de Borobudur geweest, hebben we machtig mooie vulkanen gezien en hebben we de drukte overleefd.

De eerste vulkaan die wij opgingen was de Papandayan. Een volledig onbekende vulkaan gelegen in west Java niet ver van Bandung vandaan. Misschien wel de mooiste ervaring van allemaal op Java want we waren gedurende de 3 uur durende tocht over de kraters helemaal alleen. De vulkaan was nog niet zo heel lang geleden tot uitbarsting gekomen en het is eigenlijk bizar om voor te stellen dat je letterlijk bovenop de kokende krater loopt die zomaar weer kan gaan uitbarsten. Op zo’n moment denk je daar niet aan, nee het gevoel wat je dan bekruipt is blijdschap omdat jij de mogelijkheid hebt om op zo’n bijzondere plek te staan. Een andere opvallende vulkaan was de Bromo. Ongetwijfeld de bekendste vulkaan van heel Indonesië, voornamelijk door zijn liggen en vorm. Ik had in het verleden wel eens foto’s gezien van Paul en Charlotte (oom & tante) die ook bij de Bromo waren geweest, en als je die foto’s dan ziet dan vind je dat best mooi. Maar zodra je alle treden hebt beklommen en bovenop de kraterrand staat dan begrijp je ontzettend goed dat een foto nooit genoeg kan zeggen. Oogverblindend mooi!

Bali volgde na Java en we merkten direct dat het allemaal opeens weer een stukje makkelijker ging. De toeristische faciliteiten waren opeens overal aanwezig en je was zeker niet meer alleen. Onze eerste dagen op Bali begonnen fantastisch met een vroege boottocht op zee waarbij we dolfijnen gingen spotten, de dagen daarop verliepen minder goed doordat we allebei een zonnesteek en verkoudheid opliepen, maar eindigde vervolgens weer goed. En nu zijn we dus op Gili Meno, een prachtig klein eilandje omringd door bijzondere koralen en marine leven. Hier zou ik met gemak een paar weken kunnen blijven hangen, maar de tijd tikt verder en de datum waarop we het land gaan verlaten komt steeds dichterbij. Nog iets meer dan een week hebben we straks om Lombok goed te bekijken, en dan vliegen we via Singapore naar Kuala Lumpur. Na een overnachting in Kuala Lumpur vliegen we door naar Kathmandu, de verassing van onze reis. Niet ingecalculeerd maar toch geboekt. Help ons geld is op!! Mag ik zeggen dat wij straks een reis hebben gemaakt met alle uitersten? Eerst Rusland, dan Mongolië, vervolgens China en Hong Kong, toen Vietnam, door naar mijn geliefde Laos, Thailand, naar Cambodja en terug naar Thailand, Maleisië, Singapore, Indonesië, en als afsluiter Nepal. Ik kan er bijna niet op wachten om de hoogste pieken van de wereld straks te mogen aanschouwen.

En daarna lekker naar huis! Boterhammen met hagelslag eten, een paar keer per week sporten, wedstrijden van FC Twente weer kunnen volgen, opzoek gaan naar een nieuwe woning in Amersfoort en een baan, gezellige feestjes hebben met vrienden, en nog zoveel meer dingen om op te noemen. Maar hoe snel komt dat gevoel weer dat we weer weg willen….? We zien het wel, calorieën kunnen we ook in Nederland verbranden. Maandag 14 april komen wij na 310 vakantiedagen weer terug!