Een gezond lichaam in 2014 alstublieft...

M’n lippen branden na van de pittige Mee Hoon die ik zojuist heb gegeten, de warme ananas shake was wel lekker maar een beetje ijs erin had best gemogen. Miscommunicatie, wat doe je er aan. Het overkomt ons met enige regelmaat dat we verkeerde dingen krijgen voorgeschoteld, maar in de meeste gevallen kan het ons weinig schelen, tenzij het eerste kerstdag is. Na een lange dag reizen arriveerden we ’s avonds redelijk laat in prachtstad Georgetown. Rianne en ik zaten bij het ‘Dickens Street Cafe’ en bestelden allebei hetzelfde kerstmenu. Een voorgerecht bestaande uit gegrilde varkensvlees rolletjes met champignons, een krokante pizza bedekt met kalkoenfilet en prei als hoofdgerecht, en als afsluiter een karamel crème pudding. Voor het gemak het ‘Pizza-menu’ genoemd. Afijn, het duurde behoorlijk lang voordat ons voorgerecht op tafel stond, toen het er eenmaal aankwam was het tot onze verbazing een schaaltje fruit met dressing. 'Beste mevrouw, wij hebben het pizza menu besteld en daar zat dit niet bij in'. 'Oh is dat zo?!, nou volgens mij hebben jullie dit wel besteld. Willen jullie dit niet gewoon opeten want het heeft ons zoveel tijd gekost om de tortillas te maken die zometeen op tafel komen te staan'. 'Euh, het is kerst, nee dat willen we niet want dat hebben we niet besteld'. Een uur later kwam het juiste gerecht alsnog op tafel. Eerste kerstdag sloten we op die manier, gelukkig was het wel lekker, heel erg laat af in een best leuk restaurantje.

Georgetown, ik noemde het al eens het voedselmekka van Azië. Je hebt er ontelbaar veel mogelijkheden en ieder gerecht is belachelijk goedkoop en heel goed klaar gemaakt. Iets wat heel vervelend kan zijn is om juist op dat moment je eetlust te verliezen, en dat gebeurde er dus bij mij. Mijn fragiele afweer systeem die finaal naar de filistijnen is geholpen door de 131 pillen die ik gedurende 1,5 week in Thailand moest slikken om af te komen van de vervelende bacterie, was wederom weer eens ontregeld. Ik voelde me zwak en slecht, te misselijk om te kunnen genieten van wat we aan het doen waren. Je gaat je zorgen maken op dat moment want wat is het nut van een vakantie hebben waarin je je de helft van de tijd rot voelt. Het is ook een kwestie van een knop om zetten en denken aan verbeteringen al zijn het hele kleine. Zo herstelde ik iedere dag een klein beetje meer en kon ik telkens weer een klein beetje meer genieten van de dingen die ik at. Ook kon ik gewoon de excursies uitvoeren die we op de planning hadden staan, al kostte dit ontzettend veel energie.

Na Georgetown vervolgden wij onze route naar Tanah Rata. Een klein stadje gelegen in de Cameron Highlands. Via via had ik vernomen dat dit een prachtige en unieke plek in Maleisië zou moeten zijn, en uiteraard was dat ook zo. In twee dagen tijd heb ik hier dingen gezien die ik mijn leven niet meer zal vergeten. We ondernamen een excursie naar de Rafflesia flower. Na een vermoeiende maar interessante jungle trekking kwamen we aan bij de meest exotische bloem die ik ooit heb gezien. Deze bloem is ’s werelds grootste en bloeit maar 5 tot 7 dagen. Je krijgt er medelijden van wanneer je dan hoort dat de bloem er zo’n 6 jaar over heeft gedaan om te gaan bloeien. Wij waren de gelukkigen die de bloei periode mee konden maken. Gewoonweg fenomenaal om te zien! Zie de foto’s (die z.s.m. erop zullen staan) over welke bloem ik het heb. Helaas voor Rianne werd haar afweerstelsel ook die dag op de proef gesteld en moest ze ’s avonds met hevige pijn op bed blijven liggen. Een slapeloze nacht volgde voor haar en de excursie die de dag erna op de planning stond liet ze aan haar voorbij gaan. Ik ging alleen op pad met een groep onbekenden. Een tocht naar de thee plantages, daar waar de Cameron Highlands om bekend staan, en het Mossy Forest. Weergaloos! Na iedere meter die ik verzette in de theeplantages moest er weer een foto gemaakt worden. En daarna het mossige bos. Een biodiversiteit die ik ook nog nooit eerder had gezien. Volledig bepakt in het mos en een smal pad dat zich door dit donkere bos baant. Schitterende flora waaronder de vleesetende soort Nepenthes, ik kon simpelweg mijn ogen niet geloven wat ik hier allemaal zag. Zo’n fantastische vakantiedag die je natuurlijk wel samen wilt hebben. Helaas heb ik Rianne dus moeten vertellen dat ze een zeker hoogtepunt van de vakantie heeft moeten missen.

Momenteel zitten we in Kuala Lumpur en morgen vliegen we richting Kuching gelegen op het 3e grootste eiland ter wereld ‘Borneo’. KL zoals de hoofdstad van Maleisië ook wel genoemd word is hypermodern. Een paar weken geleden zaten we nog in het maffe maar charmante Bangkok, en iets meer naar het zuiden heb je een compleet andere stad. Geen Boeddhistische Thai’en hier, maar een mix van heel veel Indiërs, Chinezen en de Maleisiërs waarvan de meerderheid een hoofddoek draagt en het resterende deel een rode stip op het voorhoofd heeft. Een stad waar eens in de zoveel tijd een Moslim door de speakers van de plaatselijke moskee zit te lallen, een stad waar het constant ruikt naar de kruiden die je ook in India op straat ruikt, en ook een stad waar één van de meest overweldigende gebouwen ter wereld staat namelijk de Petronas Towers. De 452 meter hoge torens zie je altijd overal bovenuit komen en worden prachtig verlicht zodra het donker zijn intrede doet. Mijn ouders stappen over een paar uur in het vliegtuig richting Borneo, en binnen 24 uur zitten we gezellig samen wat te drinken. Een moment waar ik toch stiekem al 7 maanden naar heb uitgekeken. Hopelijk is mijn afweersysteem weer iets sterker geworden de afgelopen dagen en ga ik geen slechte dagen meer krijgen. Iedere dag een vitamine pilletje, de nodige portie fruit en groente en een sterke wil moeten mij overeind houden. Ik en Rianne hebben er zin in!

Natuurlijk wil ik via deze weg ook nog even iedereen een zeer voorspoedig 2014 toewensen. En ga vooral gekke dingen doen, dingen doen die je gewoonlijk nooit zal gaan doen. 2013 heeft ons miljoenen ervaringen rijker gemaakt en ik weet zeker dat er nog ontelbaar veel bij zullen komen in het huidige jaar!